Εξορίες

Αδέρφι͜α, σ’κωθέστεν σο ποδάρ’!
Επάρ’τε τα μωρά σα εγκάλι͜ας και φυέστεν
Ο Τούρκον εσούμωσεν!
Αφήστε τον βίον, τα ψ̌ήα σουν γλυτώστεν!

♫

Ασ’ ούλια τ’ υστερνόν έτον
ντ’ εντώκαν τα καμπάνας
[εντώκαν τα καμπάνας, α!]
Κανείς ’κ’ επρόφτασεν να φεύ’,
εσάρεψαν τ’ ασκέρι͜α
[εσάρεψαν τ’ ασκέρι͜α, α!]
Κανείς ’κι λέει ατ’ς-ε που πάν’, 
σύρ’ν ατ’ς-ε σα εξορίας
[σύρ’ν ατ’ς-ε σα εξορίας, α!]
Μέραν και νύχταν πορπατούν
σα κρύα και σα χ̌ι͜όνι͜α
[σα κρύα και σα χ̌ι͜όνι͜α, α!]

♫

Πορπατέστεν, άκλερα ψ̌ήα!
Άκλερα ποδάρι͜α, πορπατέστεν!
Αγνέστικα απέσ’ σα κρύα
χ̌ι͜όνι͜α και πάγον φατέστεν

♫

Όλια μαύρα κι ολήμαυρα
το χ̌ι͜όν’ μανάχον άσπρον
[το χ̌ι͜όν’ μανάχον άσπρον, α!]
Τα πόδας έχ̌’ κι επάγ̆ωσαν,
κανείς οπίσ’ ’κ’ ετέρ’νεν
[κανείς οπίσ’ ’κ’ ετέρ’νεν, α!]
Σον άνεμον εσ̌ύριζαν
τα βαρυκαμτσικέας
[τα βαρυκαμτσικέας, α!]
Και τα μωρά εκόχιζαν
άρρωστα απέσ’ σον κρύον
[άρρωστα απέσ’ σον κρύον, α!]

♫

Αρρωσταίν’νε μωρά κι αποθάν’νε
Αποθάν’νε και θάφκουν σο χ̌ι͜όν’
Πορπατούν και ’κι ξέρ’νε πού πάνε
Ούτ’ εξέρ’νε κανείς αν γλυτών’

♫

Ολίγοι έσαν π’ εγλύτωσαν
κι ατείν’ πα ημ’σά ψ̌ήα
[κι ατείν’ πα ημ’σά ψ̌ήα, α!]
Εταράεν ο νους ατουν,
την πίστ’ν ατουν εχάσαν
[την πίστ’ν ατουν εχάσαν, α!]
Και ούλ’ οι άλλ’ εχάθανε
σα στράτας τη εξορίας
[σα στράτας τη εξορίας, α!]
Τον ήλιον άλλο ’κ’ είδανε
κι ατείντς ο ήλιον ’κ’ είδεν!
[κι ατείντς ο ήλιον ’κ’ είδεν! α!]