’Κ’ επορώ, ’κ’ επορώ

Αδά σον κόσμον απάν’
έχω έναν τρανόν σεβτάν
Ντ’ άγνα παθάνω ’κ’ εξέρω
σο νου μ’ ατέν όντες φέρω

’Κ’ επορώ, ’κ’ επορώ
ατέναν ν’ ανασπάλω
Πάντα για τ’ ατέν νουνίζω
και το ψ̌όπο μ’ τυραννίζω

’Κ’ επορώ να παίρ’ ατεν,
σ’ οσπίτι μ’ να φέρ’ ατεν
Να σπιχταγκαλιάζ’ ατεν
και τ’ εμόν ν’ ευτάγ’ ατεν

’Κ’ επορώ, ’κ’ επορώ
ατέναν ν’ ανασπάλω
Πάντα για τ’ ατέν νουνίζω
και το ψ̌όπο μ’ τυραννίζω

Να λαρώνω τη γιαρά μ’
πού να ευρήκω βοτάν’
να νεσβήνω τη φωτίαν
ντο καίει απέσ’ σην καρδία μ’;

’Κ’ επορώ, ’κ’ επορώ
ατέναν ν’ ανασπάλω
Πάντα για τ’ ατέν νουνίζω
και το ψ̌όπο μ’ τυραννίζω