Κλαίγ’νε π’ αποχωρίουνταν

Τα τρένα πάνε κι έρχουνταν,
χ̌αίρουντανε ατείν’ που γυρίζ’νε,
κλαίνε εκείν’ π’ αποχωρίουνταν
Και τ’ ομματόπα τουν δακρύζ’νε,
με τα μαντίλια τουν σπογγίζ’νε

Το τρένον εχπάστεν, θα πάει,
άλλ’ αγκαλιάσκουν και άλλ’ φιλίουν,
όλ’ κλαίνε ντο αποχωρίουνταν
Κι ας σ’ ομμάτι͜α δάκρυ͜α κυλίουν,
σο χωρισμόν όλ’ τυραννίουν

Κι είνας μανίτσα κάθεται
απέσ’ σο τρένον σ’ ένα γωνίαν,
μαχ̌αίρ’ να κρού’ς ατεν αίμαν ’κι στάζ’
Σον άντραν ατ’ς πάει, αφήν’ παιδία,
μαχ̌αίρ’ δίκοπον κρούει σην καρδίαν