Όντες ηύρα την αγάπη μ’

Μόνον ατότε εγνώρτσα
και -ν- εγώ τον εαυτό μ’
όντες ηύρα την αγάπη μ’,
είκοσ’ καμπόσα χρονών

Εφόρ’νεν σα χ̌έρι͜α τ’ς βέραν,
έτον, μάνα μ’, τ’ αλλουνού
Σ’ εμέν έτον η καρδία τ’ς
κι απέσ’ σ’ οσπίτ’ τ’ εκεινού

Αν ’κ’ είχα εγώ παιδία
και -ν- ατέ μικρά μωρά
’Κι θα έσανε κομμένα
τ’ εμέτερα τα φτερά

Θα επέταναμ’ αντάμαν,
όθεν κέσ’ εθέλ’ναμε
Και οι δύ’ έναν ημέραν
τ’ έναν τ’ άλλο επαίρναμε

Αχ! να γυρίζ’νε τα χρόνια
και να έρχουνταν ξανά
Πού έν’ εκείνε η μάνα
εμάς να ξαναγεννά;

Να μοιράζομαι τον πόνον,
τα τέρτι͜α και τη χαράν
Σ’ έναν κρεβάτ’ να κοιμούμες,
είνας σ’ αλλουνού το γιάν’