Πού είσαι Μέγαλέξανδρε

Που είσαι, Μεγαλέξανδρε;
Για έλα ένα βράδον
ψηλά σον ουρανόν
Με τ’ άλογον καβάλα
σο τσ̌ιτσ̌εκλίν τ’ αλών’

Έλα, Αλέξανδρε, αλλομίαν
πάτ’ ποδάρ’ ση Ρωμανίαν!
Κλαίει η μάνα σ’, κλαίει κι ο κύρη σ’
κι όλεν η Μακεδονία

Γοργόνα μ’, χρυσοπράσινος
σ’ ανατολής τα μέρι͜α
γιάμ’ έντονε κακόν
κι η θάλασσα ουρνάται
και κρύφτ’ το μυστικόν;

Έλα, Αλέξανδρε, αλλομίαν
πάτ’ ποδάρ’ ση Ρωμανίαν!
Κλαίει η μάνα σ’, κλαίει κι ο κύρη σ’
κι όλεν η Μακεδονία

Που είσαι, Μεγαλέξανδρε;
Για στείλον κι ένα γράμμαν
εσύ το παλληκάρ’
Γράμμαν χρυσογραμμένον
απάν’ σ’ έναν λιθάρ’

Έλα, Αλέξανδρε, αλλομίαν
πάτ’ ποδάρ’ ση Ρωμανίαν!
Κλαίει η μάνα σ’, κλαίει κι ο κύρη σ’
κι όλεν η Μακεδονία
κι όλεν η Μακεδονία...