Τα χ̌ιλιάκλερα τα χρόνι͜α

Έλα, πουλί μ’, έλα -ν- αδά,
μετ’ εμέν έλα κάτσον
Ιστορίας έχουμ’ πολλά,
ας λέω σε και -ν- άκ’σον

Το είκοσι ένα τη χρονί’
εξέβαμε ση στράταν
Δά̤κρα̤ βρεχ̌ία έτρεχαν,
πουλόπο μ’, ας σ’ ομμάτι͜α

Τα χ̌ιλιάκλερα τα χρόνι͜α
ένταν σην καρδι͜άν μουν πόνι͜α 
Ατά ση ψ̌ην μουν ένοιξαν
γεράδες με τα χρόνι͜α

Εμάς, πουλί μ’, ’κ’ ερώτεσαν
αν θέλουμ’ αλλομίαν
πατρίδαν να αλλάζομε
να ρούζομ’ σα γιαζία

Μοιρολογούν, πουλόπο μου,
όι! ακόμαν τα ραχ̌ία
Τα πουλόπα ντο κελαηδούν
κλαίνε με την καρδίαν

Τα χ̌ιλιάκλερα τα χρόνι͜α
ένταν σην καρδι͜άν μουν πόνι͜α 
Ατά ση ψ̌ην μουν ένοιξαν
γεράδες με τα χρόνι͜α 

Εχάσαμε ντο είχαμε,
εχάσαμ’ την πατρίδαν
’Κ’ έφταιγαν οι φτωχοί, πουλί μ’,
ας έχ’νε άλλ’ το κρίμαν

Πουλόπο μ’, όντες πορπατείς
σα στράτας και διαβαίντς
«Ποντιοπούλ’ είμαι» θα λες
και κούρφεμαν θα έν’

Τα χ̌ιλιάκλερα τα χρόνι͜α
ένταν σην καρδι͜άν μουν πόνι͜α 
Ατά ση ψ̌ην μουν ένοιξαν
γεράδες με τα χρόνι͜α