Ο Πόντον, το καμάρι σ’

Έλα αδά, μανίτσα μ’, εσύ
πολλά ιστοριμέντσα
Όλεν τον κόσμον ’φώταξες
κι επέμ’νες μαναχ̌έσσα

Παίρω χαρτίν κι έναν μολύβ’
να ιστορώ και λέω
Έναν και μαναχόν παιδίν
έχασες α’ και κλαίω

Ο Πόντον, ο Πόντον,
ο Πόντον το καμάρι σ’
να έτονε σο γιάνι σ’
Κι ας σην ανάσαν τ’ εκεινού
’παίρ’νες κι εσύ απάν’ ι-σ’

Δώδεκα κορίτσ̌ι͜α εγέλασες
και έναν παλληκάριν
Εγούευες να ’παίρ’νες α’
τρανόν έτον καμάριν

Ατόσα χρόνι͜α εδέβανε
ας σο μαύρον τη μέρα
τον Πόντον ντο επέρανε
τουσ̌μάν’ με τα μαχ̌αίρι͜α

Ο Πόντον, ο Πόντον,
ο Πόντον το καμάρι σ’
να έτονε σο γιάνι σ’
Κι ας σην ανάσαν τ’ εκεινού
’παίρ’νες κι εσύ απάν’ ι-σ’

Ακόμαν πα πολεμούν
εμάς να ταουτεύ’νε
Τα χ̌έρι͜α μουν ας δίγομε,
ατείν’ εμάς ζελεύ’νε

Τον Πόντον εσύ έχασες,
μα τα παιδία σ’ ζούνε
Νύχταν, ημέραν για τ’ εσέν
ατά πα αγρυπνούνε

Ο Πόντον, ο Πόντον,
ο Πόντον το καμάρι σ’
να έτονε σο γιάνι σ’
Κι ας σην ανάσαν τ’ εκεινού
’παίρ’νες κι εσύ απάν’ ι-σ’