Ο Χάρον με το σπαθίν

’Κ’ επορώ να λέω σας
πως έφυεν τ’ αρνόπο μ’
’Κ’ επρόφτασεν να έλεεν
«Τσ̌όφα, πονεί το ψ̌όπο μ’»
Επάρτεν και δεβάτεν
σ’ έμορφον τ’ οσπιτόπο μ’

’Κ’ επορώ να λέω σας
την ψ̌ην ατ’ πως εδέκεν
Σ’ έρημον το καρδόπο μ’
τρανόν γεράν εφέκεν
Απέσ’ σο εγκαλόπο μου
το ψ̌όπον ατ’ εδέκεν

Θέ μ’, δος με υπομονήν,
ετελέθαν τα δά̤κρα̤ μ’
Έφυεν τ’ εμόν τ’ αρνίν,
εκόπαν τα μουράτι͜α μ’
Ο Χάρον με το σπαθίν
έκοψεν τα γανάτι͜α μ’

Ας τ’ έκ’σεν το γιαβρόπο μου
το γλυκύν τη λαλία μ’
Έντον πουλίν, επέταξεν
είπεν «Αφήνω υείαν,
σα τρία τα γιαβρόπα μου
και σ’ εμόν τη Σοφίαν»

Αέτσ’ έτον το τυχερό μ’,
αέτσ’ έτον η τύχη μ’
Έφυεν τ’ εμόν τ’ αρνίν,
εκλειδώθεν τ’ οσπίτι μ’
Αέτσ’ έτον το τυχερό μ’,
αέτσ’ έτον η τύχη μ’