Τ’ ορμάνι͜α εματώθαν

Έλα, ορμόπον, εσύ πέει με
ντ’ έσυρες και ντό εδέβες
Έλα ας λέμε ιστορίας
να κλαινίζομε καρδίας

Νε ορμόπον θολωμένον,
κι ας σα τέρτι͜α φορτωμένον
Παλληκάρι͜α ψ̌ην εδέκαν
τα κορμία τουν εφέκαν

Αχ! Τ’ ορμάνι͜α εματώθαν,
τόσα πόνι͜α εφορτώθαν
«Αχ!» και «βαχ!» ευτάν’ τα ψ̌ήα
και κρεμίουν τα ραχ̌ία

Όπου παλληκάρι͜α ερρούξαν
τα λαλίας ατουν ζούνε
Τα ποτάμι͜α μουρδουλίζ’νε,
«αχ! μανίτσα!» ατά κουίζ’νε

Αδικοχαμένα ψ̌ήα 
’πέμ’νανε χωρίς ταφία
’Κ’ είχανε ατα μανάδες,
ν’ αραεύ’ν’ ατ’ς πατεράδες

Αχ! Τ’ ορμάνι͜α εματώθαν,
τόσα πόνι͜α εφορτώθαν
«Αχ!» και «βαχ!» ευτάν’ τα ψ̌ήα
και κρεμίουν τα ραχ̌ία

Πού ν’ αφτύνομε κερία
σα λαγκάδα̤, σα γιαζία;
’Κι ’πορούμ’ τιδέν να λέομ’
κι ας σον πόνον εμουν κλαίομ’

Κι όλ’ ανοίγ’νε οι μανάδες
με τα νύχ̌ι͜α τουν γεράδες
Φορτωμέν’ με τα μουράτι͜α,
κλείδωσαν κι ατείν’ τ’ ομμάτι͜α

Αχ! Τ’ ορμάνι͜α εματώθαν,
τόσα πόνι͜α εφορτώθαν
«Αχ!» και «βαχ!» ευτάν’ τα ψ̌ήα
και κρεμίουν τα ραχ̌ία