Κρίμαν ’κ’ έν’, πουλί μ’

Προβολή Τραγουδιού

Οψέ κι οσήμερον | Θα πουλώ -γ- ατα και φεύω

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανάκαλης, Σταυρούλα Στεφανίδου

Εφτά χρόνα̤ ’κι θα κρούω
σον πρόσωπο μ’ νερόν -ι
Να μη σπογγίζω και χάνω
το φίλεμαν τ’ εσόν -ι

Τυραννίγουμαι και κλαίω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Σ’ έναν έμορφον πουλόπον
τα παράπονα μ’ θα λέω

Γιαβρί μ’/Πουλί μ’, τ’ αρραβωνιάσματα σ’
ακούω και μαθάνω
Όταν ακούω τ’ άντρισμα σ’
καλλίον ν’ αποθάνω

Τυραννίγουμαι και κλαίω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Σ’ έναν έμορφον πουλόπον
τα παράπονα μ’ θα λέω

Γιαβρί μ’, σα στεφανώματα σ’
θα κρούω τα καμπάνας
Θα κρούω ατα και θλιβερά
να κλαίει ο κύρ’ -τ- σ’ κι η μάνα σ’

Έλα, έλα μετ’ εμέναν
μη σκοτώνω εγώ εμένα
Κι αν σκοτώνω εγώ εμένα
κρίμαν ’κ’ έν’, πουλί μ’, σ’ εσένα;

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αποθάνω	πεθαίνω
ατα	αυτά
γιαβρί	μωρό, μικρό, παιδί	yavru
έμορφον	όμορφο
έν’	είναι
εσόν	δικός/ή/ό σου
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καλλίον	(επίθ.) καλύτερο, (επίρ.) καλύτερα
καμπάνας	(ον.πληθ., τα) καμπάνες
καν’νάν	κανέναν
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κρούω	χτυπώ
κύρ’	πατέρα
μαθάνω	μαθαίνω
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
πουλόπον	πουλάκι
σπογγίζω	σκουπίζω
τιδέν	τίποτα
τυραννίγουμαι	τυραννιέμαι, ταλαιπωρούμαι
φίλεμαν	φιλί
χρόνα̤	χρόνια