Νοσταλγία και καημός

Προβολή Τραγουδιού

Ποντιακοί Αντίλαλοι Νο3 | Το φτωχοκαλυβόπον

Καλλιτέχνες: Παναγιώτης Ασλανίδης, Τάκης Παπαδόπουλος

Νοσταλγία και καημός
οπίσ’ εμουν επέμ’ναν
Άλλος αδά κι άλλος ακεί
τ’ οσπίτα̤ τουν εφέκαν

Σ’ όλα̤ τα κράτη σκορπιμέν’,
δουλείαν αραεύ’νε
Με το καλό να κλώσκουνταν,
να χτίζ’νε, να γουρεύ’νε

Ν’ ανασπάλω ’κ’ επορώ,
οπίσ’ θα γυρίζω
Κύρ’, γαρή μ’ και τα μωρά μ’
ους να μερών’ νουνίζω

Ήντζαν φτωχός γεννίεται
ζωή μαύρον με πόνον
Πάντα θα τυραννίεται
ση ξενιτά̤ς τον δρόμον

Αδά ήλες ’κι χουλέν’
κρεβάτ’ ’κι αναπά͜ει σε
Ο νους ι-σ’ πάντα έν’ οπίσ’
τ’ οσπίτι σ’ εθυμάσαι

Σα ξένα εργοστάσια
πόσ’ Έλληνες δουλεύ’νε!
Παιδία εφέκαν οπίσ’
και τα καρδίας κλαίνε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδά	εδώ
ακεί	εκεί
αναπά͜ει	αναπαύει, ξεκουράζει
ανασπάλω	ξεχάσω
αραεύ’νε	ψάχνουν, αναζητούν, γυρεύουν	aramak
γαρή	σύζυγος, γυναίκα	karı
γεννίεται	γεννιέται
γουρεύ’νε	στήνουν, τακτοποιούν, οργανώνουν	kurmak
δουλείαν	δουλειά
δουλεύ’νε	δουλεύουν
εμουν	μας
έν’	είναι
επέμ’ναν	απόμειναν
επορώ	μπορώ
εφέκαν	αφήσαν
ήλες	ήλιος
ήντζαν	οποιοσδήποτε, όποιος / οποιονδήποτε, όποιον
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καρδίας	(τη, γεν.) καρδιάς, (τα, ονομ. πληθ.) καρδιές
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσκουνταν	γυρίζουν, επιστρέφουν
κύρ’	πατέρα
μερών’	μερώνει, ξημερώνει
νουνίζω	σκέφτομαι
οπίσ’	πίσω
οσπίτα̤	σπίτια	hospitium<hospes
οσπίτι	σπίτι	hospitium<hospes
ους	ως, μέχρι
παιδία	παιδιά
τουν	τους
τυραννίεται	τυραννιέται, ταλαιπωριέται
χουλέν’	ζεσταίνει, θερμαίνει
χτίζ’νε	χτίζουν