Ποταμόνερα

Ποταμόνερα και χ̌ι͜όνι͜α
τη καρδίας ι-μ’ τα πόνι͜α
’Κ’ επορώ να χ̌αίρουμαι,
μαυροζώ ατόσα χρόνι͜α

Έι! πουλί μ’, έι! γιαβρί μ’,
την κεντή σ’ μόνον τερείς
Λάρωσον τ’ εμόν το ψ̌όπον,
πουλί μ’, πασ̌κείμ’ ’κ’ επορείς;

Κλάματα, παράπονα
και -ν- ατόσα τάματα
Πουλόπο μ’, τ’ εσά τα λόγι͜α
όλι͜α ένταν θάματα

Έι! πουλί μ’, έι! γιαβρί μ’,
την κεντή σ’ μόνον τερείς
Λάρωσον τ’ εμόν το ψ̌όπον,
πουλί μ’, πασ̌κείμ’ ’κ’ επορείς;

Ας σα δά̤κρα̤ εφουρκίγα
ας ση βρούλα σ’ ετυλίγα
’Φτάς με πάντα να υβρίζω
για τ’ εσέν εκολατίγα

Έι! πουλί μ’, έι! γιαβρί μ’,
την κεντή σ’ μόνον τερείς
Λάρωσον τ’ εμόν το ψ̌όπον,
πουλί μ’, πασ̌κείμ’ ’κ’ επορείς;