Ο μπεκρής

Το κρασίν απάν’ σον κόσμον
ντο εξέγκεν θα έτον πονεμένος
Εράευεν για την καρδίαν
γιατρικόν να πίν’

Θα έτον χτυπημένος
ας σην ψ̌ην πεθαμένος
Ασ’ ούλα τα μερέας
φωτίαν, φωτίαν
Ασ’ ούλα τα μερέας
φωτίαν σαρεμένος

Και πάει, αργά τη νύχταν πάει
τα βήματα τ’ βαρέα
Ποίον να εξέρ’ σο ψ̌όπον ατ’
ντό τερτόπα να κρύβ’;

Το κρασίν ατείν’ που πίν’νε
και μεθύν’νε, που πίν’νε
χαράν ντο έν’ ’κ’ εξέρ’νε

Έχ’νε καρδίαν καθαρόν
κι έναν έμορφον ψ̌ην
Άμον τα νυχτοπούλια
αραεύ’νε τη νύχταν
έναν φως να ελέπ’νε
να κλαίνε, να λένε
Έχ’νε πολλά παράπονα
σ’ αούτο τη ζωήν

Και πάει, αργά τη νύχταν πάει
τα βήματα τ’ βαρέα
Ποίον να εξέρ’ σο ψ̌όπον ατ’
ντό τερτόπα να κρύβ’;

Το κρασίν ατείν’ που πίν’νε
και μεθύζ’νε, που πίν’νε
πάντα έχ’νε χειμώνα

Το ριζικόν ατουν κακόν
και πάντα κρούει ατ’ς η ζωή
Άμον εκείνα τα ραχ̌ι͜ά
ση δείσαν σαρεμένα
Άμον εκείν’ τ’ ορμάνια
με φύλλα, με φύλλα
Άμον εκείν’ τ’ ορμάνια
με φύλλα μαραμένα

Και πάει, αργά τη νύχταν πάει
τα βήματα τ’ βαρέα
Ποίον να εξέρ’ σο ψ̌όπον ατ’
ντό τερτόπα να κρύβ’;