Έναν γενεάν έφυεν

Έναν γενεάν έφυεν,
ας σα ψηλά τερούνε
Ὰμα ’κι θ’ ανασπάλομ’ ατ’ς,
σα ψ̌όπα μουν θα ζούνε

Ο πάππο μ’ πάντα -ν- έλεεν
«πη φεύ’ γλυτών’, λαρούται»
κι η γιάγια μ’ επαρέστεκεν,
ενούνιζεν βαχούτα̤⇋

Χρόνι͜α ντ’ εδέβαν άκλερα,
κεσάτι͜α, τέρτι͜α, πόνι͜α
Βρεχ̌ία τη μοθοπωρί’
και χ̌ειμωγκόν τα χ̌ι͜όνι͜α

Τ’ οσπίτι͜α έταν εφτωχά,
γιαβάνι͜α τα φαΐα
Άμαν αγνόν έτον η εγάπ’,
’γόμωνεν την καρδίαν⇋

Τα μὲσα τουν ετσάκωναν,
ους να βραδύν’ δουλεία
Τα μεϊβάδας σο κεπίν
και σο αμπάρ’ κοκκία

Και την βραδήν έμπρι͜α σο τσ̌άχ’,
μεσέλι͜α, αροθυμίας
Με τα μωρά να χ̌αίρουνταν
και με τα τραγωδίας⇋

Έναν γενεάν έφυεν,
ας σα ψηλά τερούνε
Ὰμα ’κι θ’ ανασπάλομ’ ατ’ς,
σα ψ̌όπα μουν θα ζούνε

Έναν γενεάν έφυεν,
ας σα ψηλά τερούνε
Άμαν ’κι θ’ ανασπάλομ’ ατ’ς,
σα ψ̌όπα μουν θα ζούνε⇋

Έναν γενεάν έφυεν
Έφυεν...