Ενέσπαλες

Εσύ τη ψ̌ης ι-μ’ το σ̌ονλίκ’,
εσύ το φως σ’ ομμάτι͜α μ’
πώς εφέκες με κι έφυες
κι εχάθαν τα μουράτι͜α μ’

Εσύ που έσ’νε τ’ άνασμα μ’
και σα χ̌είλι͜α μ’ το γέλος
Εγένουσ’νε ο θάνατο μ’,
ση ζήση μ’ έγκες τέλος

Εγάπανες με -ν- έλεες,
’χάνουσ’νε για τ’ εμένα
Ὰμα τσ̌απούγα ενέσπαλες
ντ’ εποίν’να για τ’ εσένα

Ενέσπαλες τ’ απάν’ αφκά
για το χατίρ’ σ’ ντ’ εποίν’να
και για τ’ έναν το φίλεμα σ’
όλι͜ον τον βίο μ’ ’δίν’να

Τ’ απέσ’ ι-μ’ εσκοτείνεψεν,
ο ήλι͜ον ’κι φωτάζ’ με
Ους με τ’ εσόν την απαντήν
κάποιος θα στυχαρι͜άζ’ με