Το πόι μ’ έναν είκοσ’

Μάνα, εποίκες με κοντόν
το πόι μ’ έναν είκοσ’
Φαβατοζώμ’ επότ’σες με -ν-
εξέβα αέτσ’ μικρίκος

Κανείται, ψ̌η μ’, κανείται, ψ̌η μ’,
σα πόδι͜α σ’ γουρπανεύω
Πουλίκα μ’/Γιαβρίκα μ’, για το φίλεμα σ’
απάν’ ι-σ’ τσαντζαρεύω

Ανάθεμα τη γενεά μ’,
ν’ αηλί τ’ εμόν το σόι
Σην αϊνά μ’ αρέσκουμαι
όντες τερώ το πόι μ’

Κανείται, ψ̌η μ’, κανείται, ψ̌η μ’,
σα πόδι͜α σ’ γουρπανεύω
Ανάθεμα την αϊνά,
πως καλατσ̌εύ’ και κλαίγω!

Άμον γουλάρτς πως λάσκουμαι
τα κορτσόπα ταλεύω
Σκάλα βάλλω, ψ̌η μ’, ας σο ζόρ’,
σα ήμαρτα μ’ πατεύω

Κανείται, ψ̌η μ’, κανείται, ψ̌η μ’,
σα πόδι͜α σ’ γουρπανεύω
Το πόι μ’ έν’ άμον καφούλ’
κι οπίσ’ ι-σ’ ταλασ̌εύω

Τεάμ’ τερείς με από ψηλά
χολιάσκουμαι, λαγγεύω
Γλοιάζω, τσ̌ικάρι μ’, απάν’ κέσ’
ρούζω και μασχαρεύω

Κανείται, ψ̌η μ’, κανείται, ψ̌η μ’,
σα πόδι͜α σ’ γουρπανεύω
Τρυγόνι μ’, μη τερείς αφκά,
άμον λύκος ταλεύω