Το κορίτσ’ ντ’ εγάπανα

Το κορίτσ’ ντ’ εγάπανα
ατώρα -ν- εφέκα ’το
Τ’ ατεινές και τη σεβτά
σο σ̌κοινίν ’κι θέκ’ ατο

Έλα -ν- έλα, έλα
Έλα όπως είσαι,
έλα μη τυραννί͜εις με
Σ’ εγκαλιά μ’ ετράνυνες
ατώρα ’κ’ εγνωρί͜εις με

Αγαπώ σε, νε πουλί μ’,
και -ν- εσέν θα παίρω σε
Σ’ οσπίτι μ’ έναν βράδον
και -ν- εσέν θα φέρω σε

Έλα -ν- έλα, έλα
Έλα όπως είσαι,
έλα μη τυραννί͜εις με
Σ’ εγκαλιά μ’ ετράνυνες
ατώρα ’κ’ εγνωρί͜εις με

Εκεί πέραν έστεκεν,
την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν
Είπ’ ατέναν «έλα αδά,
το λαλόπο μ’ χαμελά»

Έλα -ν- έλα, έλα
Έλα όπως είσαι,
έλα μη τυραννί͜εις με
Σ’ εγκαλιά μ’ ετράνυνες
ατώρα ’κ’ εγνωρί͜εις με

Τ’ αραπάς ι-μ’ τα ξύλα
έτερα είν’ έτερα
Άσ’ τη μάνα σ’ και τον κύρ’ σ’,
κόρ’ έλα σ’ εμέτερα

Έλα -ν- έλα, έλα
Έλα όπως είσαι,
έλα μη τυραννί͜εις με
Σ’ εγκαλιά μ’ ετράνυνες
ατώρα ’κ’ εγνωρί͜εις με