Συλλογή Τσ̌ι͜ατσ̌ι͜ά | Άρρωστον

Άρρωστος κείμαι σο κρεβάτ’,
τα χ̌έρι͜α μ’ γαγγρωμένα
Κανείς κακόν να μη παθάν’,
κανείς άμον εμένα

Άρρωστος κείμαι σο κρεβάτ’,
τα πόνι͜α μ’ τέλος ’κ’ έχ’νε
Τα βάσανα μ’ είναι πολλά,
πικρά τα δά̤κρυ͜α μ’ τρέχ’νε

Τερμάν’ σον κόσμον για τ’ εμέν
πουθέν, πουθέν ’κ’ ευρέθεν
Η ψ̌η μ’ πα για τ’ ατό τρανόν
παράπονον εχτέθεν

Αναστενάζω φλιβερά,
πάω να τσ̌ουλτουρεύω
κι ας σα πολλά τα βάσανα
το θάνατο μ’ γυρεύω

Ομούτ’ ’κ’ επέμ’νεν για να ζω,
γιατί ’κ’ έρ’ται το τέλος;
Γιατί να αποθάν’ ογώ
αέτσ’ βασανισμένος;

Κακόν ’κ’ εποίκα ’γώ αδά
σον κόσμον σα κανέναν
’Κι θα λέγω και τα καλά
ντ’ εποίκα απ’ έναν-έναν

Κανέναν ’κ’ εφαρμάκωσα
με λόγια με δουλείας
Γιατί να υποφέρω ’γώ
χωρίς νά ’χω αμαρτίας;