Καρδόπο μ’, πονεμένον

Απέσ’ σην καρδι͜ά μ’ λίβι͜α είν’,
απόθεν έν’ ’κι ξέρω
Γιάμ’ έν’, πουλί μ’, ας ση σεβντά σ’
και πάντα υποφέρω;

Καρδόπο μ’, πονεμένον,
πολλά τυρι͜αννιμένον
ας σοι ανθρώπ’ς ’κ’ είδες χαράν
κι ας ση σεβντάν καμένον

Για τ’ εσέν, πουλί μ’, καίγουμαι,
απέσ’ ι-μ’ έχω βρούλαν
Τα έμορφα τα χ̌ερόπα σ’
να ετύλιζες ση γούλα μ’

Καρδόπο μ’, πονεμένον,
πολλά τυρι͜αννισμένον
ας σοι ανθρώπ’ς ’κ’ είδες χαράν
κι ας ση σεβντάν καμένον

Ερρώστεσα ας ση σεβντά σ’,
φέρον το γιατρικόν -ι
Φέρον και λάρωσον, πουλί μ’,
την καρδίαν τ’ εμόν -ι

Καρδόπο μ’, πονεμένον,
πολλά τυρι͜αννιμένον
ας σοι ανθρώπ’ς ’κ’ είδες χαράν
κι ας ση σεβντάν καμένον