Ντ’ άγνα η καρδία μ’ κρούει

Ντ’ άγνα η καρδία μ’ κρούει
τ’ όνεμα σ’ όντες ακούει;
Όμποιος για τ’ εσέν είπε
σα στρώματα να κείται

Έμορφον, λεγνόν κορμίν,
τη ψ̌ης ι-μ’ η καμονή
Τέρεν, ψ̌η μ’, απέσ’ σ’ ομμάτι͜α
τη σεβντάς ι-μ’ μαύρα δάκρυ͜α

Το καρδόπο μ’ το γλυκύν
κάεται ’ς σην καμονήν
Για τη σεβντά σ’ παλαλούται,
κάεται/αρρωσταίν’ και ’κι λαρούται

Για τη σεβντά σ’ παλαλούται,
αρρωσταίν’ και ’κι λαρούται