Πάππο μ’, ξενιτέα

Φαίνεται έρθεν ο καιρόν
το χρέος να πλερώνω
Να βγάλω ας σην ψ̌η μ’ απέσ’
τρανόν καημόν και πόνον

Ατό σε όλιον τη ζωή μ’
τ’ εμόν θα έν’ παρέαν·
με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
πάππο μ’, ξενιτέα

Καμίαν πώς ’κ’ ενέσπαλες
εκείνον την ημέραν
Ενθύμιον ας σο ραχ̌ίν
ντ’ εντώκε σε -ν- η σφαίρα -ν

Ατό σε όλιον τη ζωή μ’
τ’ εμόν θα έν’ παρέαν·
με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
πάππο μ’, ξενιτέα

Έρθαν τα χρόνι͜α εδέβανε
κι έσπρυναν τα μαλλία σ’
Κι ετελέθεν όλ’ η ζωή σ’
κι όλιον η τυρα̤ννία σ’

Ατό σε όλιον τη ζωή μ’
τ’ εμόν θα έν’ παρέαν·
με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
πάππο μ’, ξενιτέα

Ατό σε όλιον τη ζωή μ’
τ’ εμόν θα έν’ παρέαν·
με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
πάππο μ’, ξενιτέα