Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν
θα πάει σην στρατείαν
Την νύχταν πάει σον μάστοραν,
την νύχταν μαστορεύει
Κόφτ’ ας τ’ ασήμιν πέταλα,
ας το μάλαμαν καρφία
Τον μαύρον ατ’ εκαλίβωνεν
καταντικρύ σον φέγγον
κι η κάλη ατ’ ’παρέστεκεν
με το μαντίλ’ καρφία
και τα δά̤κρυ͜α τ’ς ’κατήβαιναν
άμον μαργαριτάρι͜α
-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε τον κύρην μου
τον Άεν-Κωνσταντίνον
-Χάρος να τρώ͜ει τον κύρη σου
τον Άεν-Κωνσταντίνον
Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε τη μάνα μου
την Άγιαν-Θεοτόκον
-Χάρος να τρώ͜ει τη μάνα σου
την Άγιαν-Θεοτόκον
Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε τ’ αδέλφι͜α μου
τους Δώδεκ’ Αποστόλους
-Χάρος να παίρ’ τ’ αδέλφι͜α σου
τους Δώδεκ’ Αποστόλους
Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε τον κρίαρον
τον χρυσοκωδωνι͜άτεν,
αφήνω σε χρυσόν σταυρόν
κι αργυρόν δαχτυλίδι
Το δαχτυλίδι πούλ’ και φά’
και τον σταυρόν προσ̌κύνα
Κόμαν ’κ’ εζαγκοπάτεσεν,
κόμαν ’κ’ εσελοκάτσεν
Κόμαν σην Πόλ’ ’κ’ επάτεσεν
και σ’ αργαστέρ’ ’κ’ εκάτσεν
Την κόρ’ καθίζ’νε σο σκαμνίν
κι ατέν διπλοκουράζ’νε
Δίγ’ν’ ατεν πέντε πρόατα
και δεκαπέντ’ αρνία
Δίγ’ν’ ατεινε φελίν ψωμίν
και πέντε κουφοκάρυ͜α
-Άμε, σ̌κύλ’ κόρη, χάθητι
κι ωρία ’πίσ’ γυρίζεις
κι όντας θυμών’νε τα ραχ̌ι͜ά
έβγα για να βοσ̌κίζεις
κι όντας θρασ̌κεύ’ ο ποταμόν
κατήβασον και πότ’σον
Στα ψηλασέας ’βόσ̌κιζεν,
στα χαμηλά εμένεν
Εφτά χρόνι͜α επέρασαν
κι ο Μάραντος ατ’ς ’κ’ έρθεν
Τα πέντ’ εποίκεν εκατόν,
τα δεκαπέντε χ̌ίλι͜α
κι ας εφτά χρόνι͜α κι άλλ’ απάν’
σε μήνας υστερναίους
παλλήκαρον επέντεσεν
απάν’ κέσ’ σα ραχ̌ία
’Κάτσεν κι ατέν ερώτεσεν
τα τίνος νύφε είσαι;
Τα τίνος είν’ τα πρόατα,
τα τίνος είν’ τ’ αρνία;
Τα τίνος έν’ ο κρίαρον
ο χρυσοκωδωνι͜άτες;
-Οπίσ’, οπίσ’, νε λυγερέ,
οπίσ’ κι απόθεν έρθες;
να ποίγω τα σ̌κυλίτσ̌ι͜α μου
κι εσέν παραλαεύ’νε
Τη Μάραντ’ είν’ τα πρόατα,
τη Μάραντ’ είν’ τ’ αρνία
Τη Μάραντ’ έν’ ο κρίαρον
ο χρυσοκωδωνι͜άτες
Εφτά χρόνι͜α ενέμ’να τον
κι άλλ’ εφτά αναμένω
Αν έρ’ται, έρ’τ’ ο Μάραντο μ’
κι αν ’κ’ έν’, καλοερεύω
-Ο Μάραντον επέθανεν
κι ογώ εσέν θα παίρω
-Ο Μάραντ’ αν επέθανεν,
σο μοναστήρ’ θ’ εμπαίνω
-Κι εγώ καλόγ’ρος γίνομαι
κι απ’ εκεί ’σέν θα παίρω
-Εγώ πέρδικα γίνομαι
και σο καφούλ’ εμπαίνω
-Κι εγ’ αέρακας γίνομαι
κι επεκ’ εσέν αρπάζω