Η άλωση της Πόλης - Β’

Προβολή Τραγουδιού

Την Πόλην όνταν όριζεν
ο Έλλεν Κωσταντίνον
είχ̌εν πορτάρους δίκλωπους,
αφέντους φοβετσ̌ι͜άρους
Είχ̌εν αφέντην σερασκέρ’
τον μέγαν Ιωάννην
Εκείνος είχ̌εν μεχκεμέν
Ρωμαίους αφεντάδας
Εκείν’ ’κ’ έκριναν δίκαια,
εδώκαν τα κλειδία
Εκλείδωσαν τα εγκλησι͜άς
και την Αγια-Σοφίαν
Απ’ ουρανού κλειδίν έρθεν
σ’ Αγια-Σοφιάς την πόρταν
Χρόνους έρθαν κι επέρασαν,
καιροί έρθαν κι εδέβαν
’νεσπάλθεν το κλειδίν αθε
κι επέμ’νεν κλειδωμένον
Θέλ’ απ’ ουρανού μάστοραν
και από γην αργάτεν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αθε	του/της
αργάτεν	εργάτη
δίκλωπους	διπρόσωπους, μτφ. δόλιους, ανειλικρινείς
εδέβαν	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν, (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
εδώκαν	έδωσαν
εκείν’	εκείνοι/α
επέμ’νεν	απόμεινε
έρθαν	ήρθαν
έρθεν	ήρθε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
μεχκεμέν	δικαστήριο, δικαστές	mahkeme/maḥkeme
’νεσπάλθεν	(ενεσπάλθεν) ξεχάστηκε
όνταν	όταν
σερασκέρ’	στρατάρχη	serasker/sar-ˁaskar
φοβετσ̌ι͜άρους	φοβιτσιάρηδες