Σην γέφυραν, σην γέφυραν,
ση Τρίχας το γεφύρι
χ̌ίλιοι μαστόροι έχτιζαν
και μύριοι μαθητάδες
Όλ’ την ημέραν έχτιζαν
κι αποβραδύς ’χαλάουτον
Οι μαστόροι εχ̌αίρουνταν,
θε να πλεθύν’ η ρόγα
Ντό δί’ς με, πρωτομάστορα
και στένω το γεφύρι σ’;
Αν δίγω σε τον κύρη μου,
άλλο κύρην πα ’κ’ έχω
Αν δίγω σε την μάνα μου,
άλλο μάναν πα ’κ’ έχω
Αν δίγω σε τ’ αδέλφι͜α μου,
άλλ’ αδέλφι͜α πα ’κ’ έχω
Αν δίγω σε και τα πουλιά μ’,
άλλο πουλιά πα ’κ’ έχω
Αν δίγω σε την κάλη μου,
καλύτερον ευρήκω
Μενεί ατός την κάλην ατ’
μετ’ αΐκον πουλόπον:
-Την Σάββαν δέβα σο λουτρόν,
την Κερεκήν σον γάμον
και την Δευτέραν την πιρνήν
αδά να ευρισκάσαι
Ατού σο Δρακολίμν’ κάλη μ’,
ερρούξεν το σ̌κεπάρι μ’
κι αν κολυμπάς και παίρτς ατο
είσαι τ’ εμόν η κάλη
Σεράντα οργιές κατηβαίν’
και με την τραβωδίαν
κι άλλα σεράντα κατηβαίν’
με την μοιρολοΐαν
’Κι κλαίω για τα κάλλι͜α μου
και ’κι πονώ την όψη μ’
Κλαίω ντο κείται σο κουνίν
απέσ’ σο μεσοχάμι
Κι άμον τρομάζ’ν τα γόνατα μ’,
να τρομάζ’ το γεφύρι
κι άμον ντο ρούζ’ν τα δά̤κρυ͜α μου,
να ρούζ’νε οι δεβάτοι
-Ευχέθ’, κόρη μ’, ευχέθ’ κόρη μ’,
ευχέθ’, μη καταράσαι!
Κι αρ’ έ͜εις κύρην σην ξενιτειάν,
καλαδελφούς σα ξένα
-Κι άμον ντο στέκ’ν τα γόνατα μ’,
να στέκει το γεφύρι
κι άμον ντο στέκ’ν τα δά̤κρυ͜α μου,
να στέκ’νε κι οι δεβάτοι
Ιστορία και Λαογραφία της Σαντάς
