Πατείς με και πατώ σε

Όσοι επήγανε ψηλά
αρ’ αδά σην κοινωνίαν
θεμέλια σα έργα τουν
είχανε την αδικίαν

Με σταυρόν σο χ̌έρ’, πουλόπο μ’,
ατείν’ ’κ’ είχαν προκοπήν
Το «πατείς με», το «πατώ σε»
νόμον είχαν ση ζωήν

Εδούλεψα -ν-, εδούλεψα [αμάν!]
αρ’ πολλά -ν- ετυρα̤ννίγα
Άμαν επέμ’να οξωπίσ’,
ξάι εμπροστά ’κ’ επήγα

Γιατί έμ’νε γεννεμένος
με πολλά φιλότιμον
Αρ’ ’κ’ εκράν’νεν η καρδία μ’
να κομπώνω τον φτωχόν

Άμαν το γέλος κι η χάρα [αμάν!]
όλεν είν’ απέσ’ σ’ οσπίτι μ’
Παράν αν ’κ’ εγαζάνεψα
σο γιάνι μ’ έχω τοι φίλτς ι-μ’

Ότιναν θα ορωτάς
ας σοι φίλτς κι ας σοι γνωστούς
για τ’ εμέν μονάχα λόγια
καλά κι έμορφα θ’ ακούς