Παπάς

Οψέ κέσ’ ση στράταν είδα
αρ’ έναν ποπάν
Λέει με -ν- «ας ξομολογώ σε
κι άλλος π’ έν’ απάν’
σον παράδεισον να στείλ’ -τ- σε
όντες αποθάντς»
«Έλα», λέει με, «νε Γιαννάκη,
έλα, τον καιρό σ’ μη χάντς»

’Κι θέλω να αποθάνω
γιατί ’κ’ έν’ σωστόν
Πέει με αν επορείς κι ευτάς με
ατό το καλόν
Νέ παράδεισον ζηλεύω,
ούτε κόλασην
Εγώ θέλω ν’ απομένω
αρ’ σ’ αούτο τη ζωήν

Είμαι σίγουρος πως έχ’νε
εκεί σον ουρανόν
μπύραν, ούζα και ρετσίναν
και σαλατικόν
Όντες πίνω έναν-δύο
το ψ̌όπο μ’ πετά
Κι όλι͜α -ν- ίσα απάν’ ση γην
αρ’ εγώ -ν- ελέπ’ ατα

Πού θ’ ευρήκω εκέσ’ κορτσόπα
να χαμογελούν,
να χορεύ’νε, να λαΐσκουν
και να τραγωδούν;
Πελαΐτσας, Κατινίτσας
’κ’ ευρήκ’ς εκειαπάν’
Πέει με ποίος αχουλούς,
ποπά, θέλ’ να αποθάν’;

Ποπάν έχ̌’ αλισ̌βερίσ̌’
αρ’ με τον Θεόν
όντες πας σην εκκλησίαν
σ’ άλλ’ τον έξεργον
αγούτα εσέν ντο είπα
δέβα πέ’ ατον
και -ν- εμέν αδά ν’ αφήν’ με
ποπά, αν έν’ εύκολον>