Η καρδία μ’ πονεμένον

Η καρδία μ’ πονεμένον,
γεραλίν, φαρμακωμένον
Μη γελάτε με, παιδία,
ντο μεθώ σα καφενεία

Τ’ αρνόπο μ’ εχάσα εγώ
κι όλεν πίνω και μεθώ
Ας σο νου μ’ ατό ’κ’ εβγάλλω,
τ’ ομμάτι͜α τ’ς πώς ν’ ανασπάλω;

Φέρ’τεν με κρασίν ας πίνω,
τ’ άψιμον εγώ να βζήνω
Σην καρδι͜ά μ’ έχω φωτίαν
κι έν’ εκείνε η αιτία

Για τ’ ατέν το ρακίν πίνω,
θέλω απόψ’ για να μεθύνω
Τα ποκάλια θα τσακώνω,
την καρδία μ’ θα λαφρώνω