Ο πρόσωπο σ’ ζωγραφιστόν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αδάμ Αποστολίδης, Γιώργος Αποστολίδης

Ο πρόσωπο σ’ ζωγραφιστόν
σου ουρανού το θόλον
Ετέρεσα σ’ ομματόπα σ’,
είδα τον κόσμον όλον

Αρνί μ’, όθεν ευρίεσαι
τ’ ολόερα φωτάζει
Κουσνόν να έν’ το μέρος ι-σ’,
ηλιόπορον ομοι͜άζει

Άνοιξον τ’ εγκαλιόπο σου
τη νύχταν να περάνω
Να ευρίουμ’ σον παράδεισον,
τ’ αχουλόπο μ’ να χάνω

Όλεν την νύχταν λάσκουμαι,
σην πόρτα σ’ τριγυλίζω
Και ’κ’ επορώ να κείμαι κα’
άλλο να μη νουνίζω

Πότε θα έρ’ται έναν πρωίν
να μη ομοι͜άζ’ με τ’ άλλα;
Να ευρήκ’ την εγάπη μου
και σ’ εμόν την εγκάλιαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άνοιξον	(προστ.) άνοιξε
αχουλόπο	μυαλουδάκι	akıl/ʿaḳl
εγάπη	αγάπη
εγκάλιαν	(αιτ.) αγκαλιά
εγκαλιόπο	αγκαλίτσα
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έν’	είναι
επορώ	μπορώ
έρ’ται	έρχεται
ετέρεσα	κοίταξα
ευρήκ’	βρίσκω/ει
ευρίεσαι	βρίσκεσαι
ευρίουμ’	βρισκόμουν
ηλιόπορον	ευήλιο, που το βλέπει ο ήλιος
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κα’	κάτω
κείμαι	κείτομαι, ξαπλώνω
κουσνόν	ανήλιο, υγρό, χειμωνιάτικο	kış
λάσκουμαι	περιφέρομαι, τριγυρίζω, περιπλανώμαι	ἀλάομαι/ηλάσκω
νουνίζω	σκέφτομαι
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
όλεν	όλη/ο, ολόκληρη/ο
ολόερα	ολόγυρα
ομματόπα	ματάκια
ομοι͜άζ’	ομοιάζει, μοιάζει
περάνω	περνάω
τριγυλίζω	τριγυρίζω, περιτριγυρίζω
φωτάζει	φωτίζει, λάμπει