Ο πρόσωπο σ’ ζωγραφιστόν

Ο πρόσωπο σ’ ζωγραφιστόν
σου ουρανού το θόλον
Ετέρεσα σ’ ομματόπα σ’,
είδα τον κόσμον όλον

Αρνί μ’, όθεν ευρίεσαι
τ’ ολόερα φωτάζει
Κουσνόν να έν’ το μέρος ι-σ’,
ηλιόπορον ομοι͜άζει

Άνοιξον τ’ εγκαλιόπο σου
τη νύχταν να περάνω
Να ευρίουμ’ σον παράδεισον,
τ’ αχουλόπο μ’ να χάνω

Όλεν την νύχταν λάσκουμαι,
σην πόρτα σ’ τριγυλίζω
Και ’κ’ επορώ να κείμαι κα’
άλλο να μη νουνίζω

Πότε θα έρ’ται έναν πρωίν
να μη ομοι͜άζ’ με τ’ άλλα;
Να ευρήκ’ την εγάπη μου
και σ’ εμόν την εγκάλιαν