Πατέρα, σο ταφόπο σου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

Εμαύρυνεν ο ουρανόν
και λίβα̤ -ν- εγομώθεν
Έφυεν ένα παλληκάρ’,
σο Χάρον εκομπώθεν

Έμπρα̤ μ’ εστάθεν κι είπε με
«εγώ σερεύω ψ̌ήα»
Πολλά ’κ’ επήεν, έστειλεν
τον κύρη μ’ σα ταφία

Πατέρα, σο ταφόπο σου
κάθαν ημέρα κλαίγω
Εσέναν τα παράπονα μ’
μοιρολογώ και λέγω

Λαφρύν το χώμαν ντο σ̌κεπάζ’,
πατέρα, το ταφόπο σ’
’Μάραντα και τραντάφυλλα
εφύτρωσαν σον τόπο σ’

Τον κύρη μ’ είδα σ’ όρωμα μ’,
ατός περ’μέν’ την μάνα μ’
Εκράτεσεν τον τόπον ατ’ς,
ξαν είν’ ατείν’ εντάμαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ατείν’	αυτοί
ατός	αυτός
ατ’ς	αυτής, της
εγομώθεν	γέμισε
είν’	(για πληθ.) είναι
εκομπώθεν	ξεγελάστηκε, εξαπατήθηκε, μτφ. σαγηνεύτηκε	κομβόω
εκράτεσεν	κράτησε
εμαύρυνεν	μαύρισε
έμπρα̤	μπροστά
εντάμαν	μαζί
επήεν	πήγε
εστάθεν	στάθηκε, σταμάτησε
έφυεν	έφυγε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κάθαν	κάθε
λίβα̤	σύννεφα	λίβος<λείβω
’μάραντα	(επιστ. Helichrysum stoechas) τα αγριολούλουδα ελίχρυσος ο πολύτιμος
ξαν	πάλι, ξανά
όρωμα	όνειρο
περ’μέν’	περιμένει
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
σερεύω	μαζεύω, συγκεντρώνω	σωρεύω
σ̌κεπάζ’	σκεπάζω/ει
ταφία	τάφοι, το νεκροταφείο
ταφόπο	(υποκορ.) τάφος
τραντάφυλλα	τριαντάφυλλα
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα