Αητέντς είμαι σο γιάνι σ’

Άνοιξης τσ̌ιτσ̌έκ’ ση στράταν
πορπατείς εσύ και πας
Να εξέρ’να ο καημένον
εσύ τίναν αγαπάς

Όλα̤/Ούλα̤ τ’ εσά ιεμένα
και η ψ̌η σ’ πολλά καλόν
Τίνος παλληκάρ’ σον κόσμον
εσύ είσαι τυχερόν;

Άμον νύφε στολισμέντσα
με τη ήλονος το φως
Αχ! να έμ’νε το στεφάνι σ’,
σο γιάνι σ’ γιοσμάς γαμπρός

Αητέντς είμαι σο γιάνι σ’,
έχω εγώ χρυσά φτερά
και εσύ η περιστέρα μ’
έμορφος νοικοκυρά

Όντες θα χωρί͜εις σην καρδι͜άν,
πουλόπο μ’, τίναν θα βάλτς;
Εμέν τον καρδοκαμένον
τέρεν, ψ̌ήκα μ’, μ’ ανασπάλτς