Τ’ εμόν το σ̌ονλικόπον

Έρθεν η ώρα, μανίτσα μ’,
θα χ̌αίρεται το ψ̌όπο μ’
Έναν μικρίκον αγγελούδ’
εσέβεν σ’ οσπιτόπον

Εσύ τη χαράς το πουλίν,
τ’ εμόν το σ̌ολικόπον
Τσ̌ιτσ̌έκια όθεν πορπατείς,
να σκουτουλίζ’ ο τόπον

Τ’ ομμάτα̤ μ’ είδαν τη χαράν,
τη ήλ’ το φως ατώρα/εντάμαν
και μετ’ εμέναν χ̌αίρουνταν
τ’ αδέλφα̤ μ’ και η μάνα μ’

Εσύ τη χαράς το πουλίν,
τ’ εμόν το σ̌ολικόπον
Τσ̌ιτσ̌έκια όθεν πορπατείς,
να σκουτουλίζ’ ο τόπον

Τάμαν εποίκα σον Θεόν,
Χριστόν και Παναΐαν
’Γεννέθεν έμορφον μωρόν,
εφώτ’σαμ’ α’ Μαρία

Εσύ τη χαράς το πουλίν,
τ’ εμόν το σ̌ολικόπον
Τσ̌ιτσ̌έκια όθεν πορπατείς,
να σκουτουλίζ’ ο τόπον