Λουκά καϊτέ

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γεώργιος Βέργος, Λευτέρης Κοκκινίδης

Παρχάρτς εκαλωσόρτσε με,
είδε με λυπημένον
Είπε με, «ρίζα μ’, ντ’ έπαθες;
Γιάμ’ είσαι χολιασμένον;»

Τ’ αρνόπα μ’ καλωρίαστα
και τα νερόπα κρύα
Σην τσ̌άντα μ’ χάσικον ψωμίν,
τσ̌οπάνε, φά’ και πία

Τα πρόατα μ’ σα τσ̌αΐρι͜α,
τ’ αιΐδι͜α μ’ είν’ σ’ ορμάνια
Εγώ τσ̌οπάνος λάσκουμαι
κι η μάνα μ’ έν’ ρομάνα

Μάραντα κι αγροχόρταρα
το ταφόπο μ’ σαρέψτεν
Αγράνεμος όντες φυσά
ν’ ακού’ ατα πώς κλαίγ’νε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγράνεμος	άγριος άνεμος
αιΐδι͜α	κατσίκες
αρνόπα	αρνάκια
ατα	αυτά
γιάμ’	μήπως, ή μη	ya/yā + μη
είν’	(για πληθ.) είναι
έν’	είναι
καλωρίαστα	εύκολα στην επιτήρηση/φύλαξη
κλαίγ’νε	κλαίνε
λάσκουμαι	περιφέρομαι, τριγυρίζω, περιπλανώμαι	ἀλάομαι/ηλάσκω
νερόπα	νεράκια
όντες	όταν
ορμάνια	δάση	orman
παρχάρτς	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
πία	(προστ.) πιες
πρόατα	πρόβατα
ρομάνα	παρχαρομάνα, γυναίκα επιφορτισμένη με την επιμέλεια των ζώων και άλλες γαλακτοκομικές εργασίες στο παρχάρι (θερινό βοσκοτόπι)
σαρέψτεν	(προστ.) τυλίξτε, περικυκλώστε	sarmak
ταφόπο	(υποκορ.) τάφος
τσ̌αΐρι͜α	λιβάδια	çayır
φά’	(προστ.) φάε
χάσικον	αγνό, καθαρό, (για ψωμί) αμιγώς σταρένιο	has/ḫāṣṣ
χολιασμένον	θυμωμένο, αγανακτισμένο