Παρχάρ’ αέρα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γεώργιος Βέργος, Ελένη Βασιλειάδου-Κυριακίδου

Παρχάρ’ αέρα ’φύσεσεν
κάποθεν μερακλία
Επέρεν κι έρθεν έγκε με
τσ’ εγάπ’ς την ευωδίαν

Σου παρχαρί’ τα τσ̌ιμένια
να έμ’νε έναν δεντρόπον
Εσύ να έσ’νε πουλόπον,
’κόνευες σο κλαδόπο μ’

Αν αρρωσταίντς, μικρόν αρνί μ’,
στείλω σε σον παρχάρ’ -ι
Αφκά και σ’ ελατόκλαδα
δέβα τον καιρό σ’ χάρ’ -ι

Απάν’ και σα ψηλά ραχ̌ι͜ά
πώς θα καλοκαιρίζω;
Τ’ ομματόπα μ’ εδείσωσαν,
τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ εγνωρίζω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απάν’	πάνω
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
αρρωσταίντς	αρρωσταίνεις
αφκά	κάτω
δέβα	(προστ.) πήγαινε
δεντρόπον	δεντράκι
εγάπ’ς	αγάπης
έγκε	έφερε
εδείσωσαν	σκεπάστηκαν από ομίχλη
έμ’νε	ήμουν
επέρεν	πήρε
έρθεν	ήρθε
έσ’νε	ήσουν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κάποθεν	από κάπου
’κόνευες	(εκόνευες) εγκαθιστούσες, φώλιαζες, προσγειωνόσουν	konmak
μερακλία	με μεράκι, με ιδιαίτερο ζήλο	meraklı/merāḳ
ομματόπα	ματάκια
παρχάρ’	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
παρχαρί’	θερινού βοσκότοπου (παρχαριού)
πουλόπον	πουλάκι
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
τσ’	(ως τση, άρθρο γεν. ενικού) του/της, (ως τσοι, άρθρο αιτ. πληθ.) τις, (ως ερωτημ. τσί;) ποιός;
τσ̌ιμένια	γρασίδια, χλοερές εκτάσεις	çimen
’φύσεσεν	(εφύσεσεν) φύσηξε
χάρ’	(προστ.) χαίρε, να χαρείς