Οι συμβουλές της πεθεράς

Έλεγεν η πεθερά
το γέρον ατ’ς σα κρυφά
Το κορίτσ’ όντες θ’ αντρίζ’
όλα̤ ντο λες θα νουνίζ’
Τον άντραν ατ’ς θ’ αγαπά,
τον πεθερόν θα τιμά
την πεθερά θα στυμνών’
τ’ οφρύδ’ν ατ’ς να μη τσ̌ιλών’
Το μάχ̌’ θα κρατεί καλά
να μη λέει μας παλαλά
Τ’ αντραδέλφι͜α τ’ς θα σαεύ’
να μη λέει ’κι γιαραεύ’
κι όντες θα χ̌εροφιλεί
τη γην πάντα θα τερεί

Η νύφε αραία-αραία
πρέπ’ να καλατσ̌εύ’ βαρέα
Η νύφ’ όλι͜α θα νουνίζ’
θα γελάει κι όντες σπογγίζ’
Το σ̌κοινίν πάντα σ’ ωμία
θα πάει κι έρ’ται σα κεπία
Κι όταν έρ’ται αποβραδής
θα λέγ’ν’ έρθεν ενωρίς
Κι όντες το σ̌ελέκ’ θέκ’ κα’
θα λέγ’ν’ ατην «έλα αδά»
Θ’ αρχινά να πλύν’ ποδάρι͜α
κι αμὰν θα σκαλών’ σ’ ορτάρι͜α
Άντρας ατ’ς απέσ’ εμπαίν’
τερεί γιάνι͜α και δι͜αβαίν’

Η νύφ’ επαρενεγκάστεν
ους το μεσανύχτ’ ’κ’ εκάτσεν
Όλτς φογάται, όλτς τρομάζ’
καν’νάν ’κι θέλ’ να νεγκάζ’
μουρμουρίζ’ λαφρά-λαφρά
και λέει ατο φανερά
’Πουσ̌μανεύ’ ντο έντρισεν
και τ’ οσπίτ’ ντο ένοιξεν
’χάσεν την υπομονήν
και σον ύπνον τον βαθύν
τα παιδία σειραδι͜άζ’
ατουκά ’κι λογαρι͜άζ’
κι ατή παίρ’ α̤τα απάν’ κέσ’
έν’ ο κόσμος τ’ ατεινές

Ατώρα όλι͜α επελλάγαν
άνθρωποι και κόσμοι ελλάγαν
Ατωριζ’νοί οι νυφάδες
έχ’νε -ν- αΐκα πελι͜άδες
Εχωρίγουν πλάν καικά
κι ας σα πεθερ’κά μακρά
Όλα̤ ευτάει ατα η μόδα
οπίσ’ ’κι απομέν’ χειρόν
να σ̌ασ̌εύ’ς και να τερείς
’δέν να λες πα ’κ’ επορείς
Όλ’ εγέμ’νες έναν γέλος
λες και τη κοσμί’ το τέλος
’φορέσταν μίνι και μάξι
κι όλι͜α εγέντανε εντάξει