Τ’ αρνόπο μ’ κείται άρρωστον

Τ’ αρνόπο μ’ κείται άρρωστον,
μενεί με θ’ αποθάνω
Ποίον φαϊτόν’ θα παίρω ’γώ
εκεί για να προφτάνω;

Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο πέραν το χωρίον
Σ’ όνεμα σ’, όνεμαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Τ’ αρνόπο μ’ κείται άρρωστον
κι εγώ σύρω τα πόνια
Θεέ μ’, κόψον και δος ατο
τ’ εμά τ’ ημ’σά τα χρόνια

Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο κάθεν το χωρίον
Σ’ όνεμα σ’, όνεμαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Αρνόπο μ’, εροθύμεσα
τ’ ομμάτι͜α σ’ να ελέπω
Όχι τ’ ομμάτι͜α σ’ μαναχόν,
το πόι σ’ όλιον να ελέπω

Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο κάθεν το χωρίον
Σ’ όνεμα σ’, όνεμαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Από Θεού χαρτίν έρθεν
οφέτος να γυρεύω
Τρία κουκούτσ̌ι͜α -ν- άλατα
τ’ αρνόπο μ’ να γητεύω

Βαΐων, ξαν, Βαΐων
σο πέραν το χωρίον
Σ’ όνεμα σ’, όνεμαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον