Στείλ’νε μας εξορίαν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Βασίλης Μιχαηλίδης, Πόλυς Παυλίδης

Σκοτίαν πίσσα έτονε
έκ’σα άγρι͜α λαλίας
Οι Τούρκ’ σερεύ’νε τοι Ρωμαίοις,
στείλ’νε σα εξορίας

Επέραμ’ στράταν φεύομε,
’κι ξέρω μέρ’ θα χάμες
Τη νύχταν κοπανίζ’νε μας
τσ̌ετέδες, τσανταρμάδες

Εκλώστα οπίσ’ ετέρεσα,
οι Τούρκ’ παίρ’νε το βίο μ’
Εχάσα τ’ οσπιτόπο μου,
καίγεται το χωρίο μ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
βίο	το βιος, το σύνολο των ζωντανών που έχει στην ιδιοκτησία του κάποιος, η περιουσία κάποιου
εκλώστα	γύρισα, επέστρεψα
έκ’σα	άκουσα
επέραμ’	πήραμε
ετέρεσα	κοίταξα
έτονε	ήταν
εχάσα	έχασα
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κοπανίζ’νε	κοπανάνε, χτυπούν πάνω σε
λαλίας	λαλιές, φωνές, (γεν. ενικού) φωνής
μέρ’	(μέρου, επιρρ.) πού, προς ορισμένο μέρος, όποιος
οπίσ’	πίσω
οσπιτόπο	σπιτάκι	hospitium<hospes + -όπον
παίρ’νε	παίρνουν
Ρωμαίοις	Ρωμιούς
σερεύ’νε	μαζεύουν, συγκεντρώνουν	σωρεύω
σκοτίαν	σκοτάδι
στείλ’νε	στέλνουν
τοι	τους/τις
Τούρκ’	Τούρκοι
τσανταρμάδες	χωροφύλακες	jandarma/gendarme
τσ̌ετέδες	συμμορίτες, άτακτες ομάδες οπλισμένων μουσουλμάνων υπότροπων κατάδικων	çete<četa
φεύομε	φεύγουμε
χάμες	χανόμαστε, μτφ. πεθαίνουμε