Θέλ’ εμέναν σο κρεβάτ’

Είναν όμορφον νυφόπον
το βράδ’ όντας κοιμάται
Σπιχτά σ’ αντρού ατ’ς τ’ εγκάλα̤ν
εμέν πάντα θυμάται

Λέω σας, εσάς παιδία,
έν’ τρανόν η αμαρτία
Να κουίζ’νε σε νυφάδας,
να μη δί’ς εσύ λαλία

Σκαλών’ φιλεί τον άντραν ατ’ς,
τ’ αχούλ’ ατ’ς έν’ σ’ εμέναν
Ο άντρας ατ’ς να αποθάν’
να ’ίνεται ατέ χ̌έρα

Θέλ’ εμέναν και καλά
να φιλεί σα μάγουλα
Θέλ’ εμέναν σο κρεβάτ’
μ’ έναν και ημ’σόν ομμάτ’

Τρανόν έτον το όρωμαν
ντο είδε ατέ για ’μέναν
Εγούζεψεν ας σον Θεόν
ντο έταν όλα ψέμαν

Σ’ εγκαλόπο μ’ θέλ’ να ρούζ’
άμον έναν τρανόν καρπούζ’
Το καρδόπο μ’ για τ’ ατέν
έν’ κρύον άμον το πούζ’