Έταξα σην Παναγίαν

Έταξα σην Παναΐαν
για τ’ εσέν κερίν
Τ’ έναν τ’ άλλον αγαπούμε
και μ’ έναν -ι- ψ̌η
Έλα, πουλόπο μ’, σ’ εγκάλα̤ μ’
σ’ εμόν το γιαπίν

Αγαπώ σε, νε πουλόπο μ’,
ας σην ψ̌η μ’ πολλά
Ένοιξες σο τσ̌ιερόπο μ’
έναν τρανόν γερά
Σ’ ομματόπα μ’ ξάι ’κ’ εφέκες
ολίγον χαράν

Ση τουσ̌μάν’ τα χ̌έρι͜α εφέκες
τ’ εμόν το κορμίν
Θ’ αποθάνω και θα χάμαι
για τ’ εσέν, πουλί  μ’
Το κρίμα μ’ σο τσ̌ιερόπο σ’
και σ’ εσόν τη ψ̌ην/άμον ’ναν οφίδ’

Γεια σου Κωστάκη μου με το κλαρίνο σου!