Τόσα χρόνι͜α πώς εδέβαν

Δεκαοχτώ χρονών κορτσόπον
το πόιν ατ’ς άμον γιοσμά
Έκαψεν τ’ εμόν το ψ̌όπον
κι επήγε ατέ σα μακρά
Ας ση μάναν και τον κύρ’ν ατ’ς
κι ας σοι συγγενούς σουμά

Κορτσόπον, μη τυρα̤ννί͜εις με
και τ’ εμόν την ψ̌ην μη τρως
Έλα γύρτσον σ’ εγκαλόπο μ’,
τ’ εμόν είσαι -ν- ο γιατρός
Η μανίτσα και ο κύρη σ’
αδακά είν’ κι ο αδελφό σ’

Τόσα χρόνι͜α πώς εδέβαν
’κεί μακρά σην ξενιτει͜άν;
Τώρα ’ς σ’ εμόν τ’ εγκαλόπον
κι ας σ’ εσόν τη μανίτσα,
ας σ’ αδέλφα̤ και τον κύρη σ’
κι όλον την γειτονίαν