Ατό τ’ εμόν, πουλί μ’, το βάσανον

Ατό τ’ εμόν [πουλί μ’] το βάσανον/
Ατό [πουλί μ’] τ’ εμόν το βάσανον
και πότε [πουλί μ’] θα τελείται;
Πόσον κι άλλο θα τυρα̤ννί͜εις την ψ̌η μ’;
Εβγαίν’ και στέκ’, [πουλί μ’] τελείται!

Τ’ αρνόπο μ’ κείται [πουλί μ’] άρρωστον
και τα πουλόπα/πουλία [πουλί μ’] κλαίνε
Σα δέντρα [ψ̌η μ’] άλλο ’κι κάθουνταν,
τραγωδίας ’κι λένε

Η καρδι͜ά μ’ έντονε [πουλί μ’] τερτλίν,
η ψ̌η μ’ τυρα̤ννισμένον
Το χώμαν [πουλί μ’] ντο καταπατώ
γιάμ’ έν’ φαρμακωμένον;

Τ’ εμόν η ζωή [πουλί μ’] έντονε
και με τα μουταράδες
Τ’ έρημα [πουλί μ’] τα χρόνι͜α ένοιξαν
σην ψ̌η μ’ [πουλί  μ’] απέσ’ γεράδες/
σην ψ̌η μ’ απέσ’ [πουλί  μ’] γεράδες