Και άμον σ̌ασ̌ιρεμένον

Και -ν- άμον σ̌ασ̌ιρεμένον
εσύ πώς εποίκες με;
Τα χ̌είλια μ’ ’κι γελούν άλλο
ας σο φαρμάκ’ ντ’ επότ’σες με

Κανείται ντ’ ετυρα̤ννίες,
φύγον κι έλα σ’ οσπίτι σ’
Εκλαίντσες όλα̤ τ’ αδέλφα̤ σ’,
την μάνα σ’ και τον κύρη σ’

Λάσκουμαι -ν- απέσ’ σα στράτας
κι εγώ άμον παλαλόν
Αέτσ’ έτονε γραμμένον
ατό η τύχην τ’ εμόν

Κανείται ντ’ ετυρα̤ννίες,
φύγον κι έλα σ’ οσπίτι σ’
Εκλαίντσες όλα̤ τ’ αδέλφα̤ σ’,
την μάνα σ’ και τον κύρη σ’

Ντό κακόν έντον ’κ’ εξέρω,
λες κι εμάγεψαν εσέν
Ερρούξανε σε σα στράτας,
πουλί μ’, έκαψαν εσέν

Κανείται ντ’ ετυρα̤ννίες,
φύγον κι έλα σ’ οσπίτι σ’
Εκλαίντσες όλα̤ τ’ αδέλφα̤ σ’,
την μάνα σ’ και τον κύρη σ’