Άρρωστος βαρέα έμ’νε

Άρρωστος βαρέα είμαι,
τυραννίγουμαι
Απέσ’ σα νοσοκομεία
πάντα ευρίγουμαι

Ερωτώ για να μαθάνω
κάτ’ ας σο γιατρόν
Άτσ̌απα ντό τυρα̤ννίζ’
αούτ’ την ψ̌ην τ’ εμόν;

Οι γιατροί πάνε και έρ’ταν,
τριγυρίζ’νε με
και τα πόνια σο κρεβάτ’
απέσ’ θερίζ’νε με

Η πελι͜άν ντο εύρε ’μέναν,
ατό θα τελέν’ με
Σα νοσοκομεία άλλο
μη παίρ’ πάτε με

Μάνα, πολλά ’τυραννίγα,
άλλο ’κ’ επορώ
Έπαρ’ με σ’ οσπίτ’ και δέβα,
εκεί ν’ αποθάνω

Ξέρω, μάνα, η καρδία σ’
πως θα κάεται
Σο ταφίν απέσ’ το ψ̌όπο μ’
θ’ αναπάεται