Διογένης

Αραεύω, αραεύω,
έναν άνθρωπον σον κόσμον ’κ’ ευρήκω!
Εσ’κώθεν ξαν το σέβας,
εχάθεν η φιλία
Και ντό άσ̌κημα χρόνα̤
έρθανε εμείς

Πού είσαι Διογένη
να εβγαίντς το μεσημέρ’
άνθρωπον να λες γυρεύω
μ’ αναμένον το φενέρ’;

Όλα̤ φεύ’νε και πάνε
και -ν- οπίσ’ ’κι γυρίζ’νε σον κόσμον
Μόνον είνας κακία
αδακέσ’ θ’ απομέν’ μας
Τίποτε ’κι θα παίρουμ’
μετ’ εμάς εμείς

Πού είσαι Διογένη
να εβγαίντς το μεσημέρ’
άνθρωπον να λες γυρεύω
μ’ αναμένον το φενέρ’;