Για τη μάναν

Πολλά έταν ντο έσυρες
εχάσες και την υεία σ’
Εμάς, μάνα, για να τρανύντς
έσπρυναν τα μαλλία σ’

Μάνα, τ’ όνομα σ’ γλυκύν,
λέγ’ν’ ατο τρανοί, μικροί
Όλ’ εσέναν αγαπούν
απέσ’ σ’ ομμάτα̤ εσέν τερούν

Βάσανα, πίκρας και καημούς
και τέρτα̤ φορτωμένον
έτον τ’ εσόν και η ζωη
ασ’ όλι͜α τελεμένον

Μάνα, τ’ όνομα σ’ γλυκύν,
λέγ’ν’ ατο τρανοί, μικροί
Όλ’ εσέναν αγαπούν
απέσ’ σ’ ομμάτα̤ εσέν τερούν

Ατώρα όντες εγέρασες
κι ερρούξες σα κρεβάτα̤
Τα δα̤κρόπα ’κι σταματούν
και -ν- ας σ’ εσά τ’ ομμάτα̤

Μάνα, τ’ όνομα σ’ γλυκύν,
λέγ’ν’ ατο τρανοί, μικροί
Όλ’ εσέναν αγαπούν
απέσ’ σ’ ομμάτα̤ εσέν τερούν

Το τέρτ’ ντο είχ̌ες ση ζωήν
και τα πολλά νιέτα̤ σ’
Τα παιδόπα σ’ ετράνυναν,
’πλερώθες σα μουράτα̤ σ’

Μάνα, τ’ όνομα σ’ γλυκύν,
λέγ’ν’ ατο τρανοί, μικροί
Όλ’ εσέναν αγαπούν
απέσ’ σ’ ομμάτα̤ εσέν τερούν

Έμορφα, Σανίδη!
Να λελεύω τα δάχτυλα σ’!