Οδοιπορικό

Έικιτι, πατρίδα μ’,
Έικιτι ποντιακόν μιλέτ’
Εδέβανε τα χρόνι͜α,
τα γεράδες ’κ’ ελαρώθανε
Κι ατώρα σον τόπον ντ’ εγεννέθανε
ο πάππο μ’ κι η καλομάνα μ’
πορπατώ κι εθαρρώ άψιμον σα ποδάρι͜α μ’
Αφκά ας σα χώματα θαρρώ έρ’τανε λαλίας
Πατρίδα μ’, γιάμ’ εγνέφ’σανε ντο κείνταν τα παιδία σ’;
Ν’ αηλί τη μάναν ατ’, ν’ αηλί, πατρίδαν που ’κ’ εγνώρτσεν!
Ας σην ορφανίαν κι άλλο χ̌είρ’
καρδι͜άν και ψ̌ην εχώρτσεν
Σον Πόντον ’κ’ είμαι μουσαφίρτς,
ατό έν’ η πατρίδα μ’
Τσ̌αΐζω ας ακούγ’νε͜ ατο
σ’ όλεν την Προποντίδαν

♫

Σην Παναΐαν Σουμελάν
μικρός ελειτουργέθα
Ατώρα μαύρον σκοτεινόν,
είδα ’το και εγρέθα

Τα εκκλησίας έρημα,
τ’ οσπίτι͜α τσουπωμένα
Σα τουβάρι͜α ονέματα
με το αίμαν γραμμένα

Σ’ ορμάνι͜α επορπάτεσα,
σ’ ορμία ενεπάγα
Με τη δεντρού τα φυλλόπα
το βράδον εσ̌κεπάγα

Κλίσκουμαι κα’ φιλώ -γ- ατο
το χώμαν ντ’ εγεννέθα
Εδείσωσαν τ’ ομματόπα μ’,
έκλαψα κι εκοιμέθα

Έκουγα μωρί’ κλάψιμον
και μάνας μοιρολόγια
Εγνέφ’σα και ’κ’ επρόλαβα
να έκουγα τα λόγια

Λάσκουμαι τα μέρι͜α μον,
μαναχός ι-μ’ και κλαίω
Ρωτούνε με «πώς λένε σε;»
«Πόντιος είμαι», λέω

Για την πατρίδα μ’ κάθουμαι
και γράφτω τραγωδίας
Σο χώμαν θα κουίζ’ ατα
ν’ ακούγ’νε τα παιδία σ’

Σην Παναΐαν Σουμελάν,
Ανάστασην θ’ ευτάγω
Κι επεκεί σον παράδεισον
με τ’ εμετέρτς ας πάγω

Και σα παρχάρι͜α τη Θεού
θα στένομε τη «Σέραν»
Να αχπαράζομε ατείντς
που τον Πόντον επέραν