Η μάνα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Πόλυς Παυλίδης, Σάββας Ζαπουνίδης

Ση καρδίας ι-σ’ τον πόνον
η μάνα έν’ το γιατρικόν
και -ν- ας σοι γιατρούς καλλίον
ατέ εσέν θα λαρών’

Τη καρδίας ι-σ’ τον πόνον
ατέ εγροικά ’το μόνον
Ατέ εσέν θα λαρών’

Όπως λέει κι η τραγωδία
η μάνα έν’ κρύον νερόν
Τρανόν ευτάει αμαρτίαν
τη μάναν πη φαρμακών’

Τρανόν ευτάει αμαρτίαν
να σ’χωρά ’τον ο Θεόν
τη μάναν πη φαρμακών’

Ας σην ώρα ντ’ εγεννέθες
πάντα «μανίτσα μ’» κουί͜εις
Ους να φεύ’ς σον άλλον κόσμον
τη μανίτσα σ’ θα νουνί͜εις

Και σο υστερνόν την ώραν
το Χάρον όντας ελέπ’ς
τη μανίτσα σ’ θ’ αραεύ’ς

Η μάνα για το παιδίν ατ’ς
ρούζ’ και σ’ άψιμον απέσ’
γιατί ’κ’ έχ̌’ άκραν και τέλος
η εγάπη τ’ ατεινές

Γιατί ’κ’ έχ̌’ άκραν και τέλος
και σα πίκρας δί’ σε γέλος
η εγάπη τ’ ατεινές

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άκραν	άκρη, αρχή
απέσ’	μέσα
αραεύ’ς	ψάχνεις, αναζητάς, γυρεύεις	aramak
ατέ	αυτή
ατεινές	αυτηνής
ατ’ς	αυτής, της
άψιμον	φωτιά
γέλος	γέλιο, περίγελος
δί’	δίνει
εγάπη	αγάπη
εγεννέθες	γεννήθηκες
εγροικά	καταλαβαίνει
ελέπ’ς	βλέπεις
έν’	είναι
ευτάει	κάνει, φτιάχνει	εὐθειάζω
έχ̌’	έχει
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καλλίον	(επίθ.) καλύτερο, (επίρ.) καλύτερα
καρδίας	(τη, γεν.) καρδιάς, (τα, ονομ. πληθ.) καρδιές
κουί͜εις	φωνάζεις, λαλείς, καλείς κπ ονομαστικά
λαρών’	γιατρεύει, θεραπεύει
νουνί͜εις	σκέφτεσαι
όντας	όταν
ους	ως, μέχρι
πη	που
πίκρας	πίκρες
ρούζ’	πέφτει, ρίχνει
σοι	στους/στις, τους/τις
σ’χωρά	συγχωρά
’το	αυτό, το (προσωπική αντωνυμία)
’τον	αυτόν
τραγωδία	τραγούδι
υστερνόν	κατοπινό, τελευταίο, στερνό
φεύ’ς	φεύγεις