Μιθριδάτης

Πολλά για όλτς κι αν είπαμε
χορούς και τραγωδίας
Οπίσ’ πολλά θα κλώσκουμαι
για ακούστε με, παιδία

Ση Μιθριδάτη τον καιρόν
ο Πόντον έτον θάμαν
Ποτάμι͜α, ορμάνι͜α και βουνά
εσείουσανε πάντα

Αν ερωτούνε ποίος έν’
τ’ εμέτερον γενάτες
Έναν Τραντέλλεναν γομών’
την ψ̌η μ’ ο Μιθριδάτης

Πολλά φαρμάκια επότ’σανε
ατόν τον Βασιλέαν
Θεού σταλμένος έτονε
τρανόν έτον γενεάν

Τ’ όνομα σ’ έμορφον τρανόν,
τρανόν κι ανδρειωμένον
Με τα χρυσά τα γράμματα
επέμ’νεν χαραγμένον

Οι παλαιοί ας λέγομε
κι οι νέοι να μαθάν’νε
Του Πόντου το βασίλειον
καμίαν μ’ ανασπάλ’νε