Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν

Όλ’ έχ’νε τύχη ση ζωήν,
χ̌αίρουνταν και γελούνε
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]
Ευτυχισμέν’ σ’ οσπίτι͜α τουν,
πίν’νε και τραγωδούνε
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]

Θεέ μ’, γιατί να ζω αέτσ’;
Έπαρ’ με μετ’ εσέναν
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]
Αέτσ’ κι αλλέως ση ζωή μ’
’κ’ έχω εγώ κανέναν
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]

Μανίτσα μ’, άλλο μ’ αναμέντς,
πολλά έτον ατόσον
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]
Για τ’ εμέν άλλο μη μαειρεύ’ς,
νι͜ά το κρεβάτι μ’ στρώσον
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν]