Το καρδόπο μ’ το σεβνταλίν

Το καρδόπο μ’ το σεβνταλίν,
το παραπονεμένον
Εβγάλτς μαχ̌αίρ’ καρφώντς ατο,
εσύ τ’ αφορισμένον

Απόψ’ είδα έναν όνερον,
εφίλ’να ’τεν σο στόμαν
Εγνέφ’σα κι εσκουντούλιζαν
τα χ̌ειλόπα μ’ ακόμαν

Ας καλτί θ’ επιάσκουμ’νε,
’κ’ επόρεσα να φεύω
Το καφούλ’ ντο έκρυψε με
εκείνον να λελεύω

Ν’ αηλί εμέν π’ εγέρασα,
’κι θέλω ν’ αποθάνω
Θέλω να είμαι αδακέσ’
και -ν- ας κακοπαθάνω