Αφιέρωμα ση μάνα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Σταύρος Κουρουκλίδης

Μάνα, έσ’νε το γιατρικό
ση καρδά̤ς ι-μ’ τα πόνια
Έφυγες, μάνα, ας ση ζωήν,
λίγα έσαν τα χρόνια σ’

Άλλο σ’ αούτο τη ζωήν
«μάνα» ’κι θα κουίζω
Όντες ακούω τ’ όνομα σ’
έρ’ται με να δακρύζω

Εχ̌αίρουμ’νε με τη χαρά σ’
επόν’να με τον πόνο σ’
Ατώρα, μάνα μ’, έφυες,
το γέλος έντον πόνος

Άλλο σ’ αούτο τη ζωή
«μάνα» ’κι θα κουίζω
Όντες ακούω τ’ όνομα σ’
έρ’ται με να δακρύζω

Νουνίζω ατά ντο έζησα,
μάνα, σουμά σ’ εσέναν
Έρχεσαι πάντα σ’ όρωμα μ’,
θαρρώ πως έτον ψέμαν

Άλλο σ’ αούτο τη ζωή
«μάνα» ’κι θα κουίζω
Όντες ακούω τ’ όνομα σ’
έρ’ται με να δακρύζω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αούτο	αυτό/ή
ατά	αυτά
ατώρα	τώρα
γέλος	γέλιο, περίγελος
έντον	έγινε
επόν’να	πονούσα
έρ’ται	έρχεται
έρ’ται με	μου έρχεται, μου φαίνεται
έσαν	ήταν
έσ’νε	ήσουν
έτον	ήταν
έφυες	έφυγες
εχ̌αίρουμ’νε	χαιρόμουν
καρδά̤ς	(γεν. εν.) καρδιάς, (ον. πληθ.) καρδιές
’κι	δεν	ουκί<οὐχί
κουίζω	φωνάζω, λαλώ, καλώ κπ ονομαστικά
νουνίζω	σκέφτομαι
όντες	όταν
όρωμα	όνειρο
πόνια	(ονομ.) πόνοι, (αιτ.) πόνους
σουμά	κοντά